15 Dakika

Buz gibi beyaz ışık ve alabildiğine terk edilmişlik… Vücudumdaki kan bile beni terk ediyordu. Hastanenin doğumhanesinde, üstümde arkası kapanmayan mavi bir hastane önlüğü.. Bacaklarım titreyerek yatıyorum… Çılgıncasına bir titreme, tarif edilemez bir susuzluk ve acı. Bebeğimi alıp götürdüler ve beni de yalnız bıraktılar kanarken… 15 dakika.. Belki de 10, hatta 20.. Dış dünya ile bağlantım öylesine kopmuş, algılarım öylesine kapanmıştı ki. saatler boyunca bile kalmış olabilirim…

Nasıl da kanıyordum! Kan kokuyordu.. İçimde kıpırtıları hissetmeye öyle alışmıştım ki, inmiş, eski haline dönmüş karnım, terk edilmiş, dünyada son kalmış bir arazi parçası gibi.. O kadar yalnız..Belki de hayatın en önemli gerçeği yalnızlıktır, o huzursuz herkesten kovulmuşluk hissi…

Dışarıda beni bekleyen o korkunç hayata karşı yapayalnız geçirilen bir 15 dakika..

İşlerini yapıp bitiren ve giden insanlar.. ? Doğum..Nasıl da terk etti beni oğlum, süratle, göz açıp kapar gibi.. Onulmaz acılarla, yırtılmalarla, kanla.. Göze göz, dişe diş, kana kanla cevap verebildiğimiz bir dünyaya. Yepyeni bir hayat yaratmak.. sonsuz bir kadınlık ve terk edilip çöpe bırakılan, bir yetim uykusu kadar yalnız geçirilen, tarifsiz 15 dakika..

O 15 dakikada anne oluyor insan, bir anda! 15 dakikada insan oluyor, istikrarlı, amaçlı, güçlü ve olamadığı her ne varsa oluyor.. Ve bu, tüm dayanıklılığını tüketiyor insanın, yoruyor. O anlar hem bitsin, hemde sürsün istiyorsun. Yaşlı hastabakıcı ısrarlarıma dayanamayıp su veriyor bana.. 15 dakikanın tek gerçekliği..

Titreme durmuyor. Hızlanıyor, kontrolünü kaybediyorsun, hiçbir şey aklında kalmıyor insanın. Üşümüyor ama titriyorsun, vücudun yaşamı reddeder gibi bir şok halinde. Horlanmış, örselenmiş ve bir yeni hayatla onurlandırılmış bedenim kanamaya devam ediyor.

Aklından hayat geçiyor. Hayata benzemeyen bir hayat. Belirsizlik, tecrübesizlik. Hayatında ilk kez gerçek acemiliği hissediyorsun. Hayatınla beraber kalabildiğin ilk an bu oluyor. Bir canlı getirdin az önce dünyaya ve şimdi 15 dakikada bedelini ruhunla ödüyorsun.

Ne tuhaf, insan ömrü şuncacık dakikaya nasıl da sığışıyor? Kargacık burgacık bir ölüm, bir gidip gelme hali. Azıcık da ölünebiliyor demek ki…

Sonra birden asık yüzlü bir ebe gelip karnıma hunharca bastırıyor. Biraz daha kan… “Kalkabilirsin.” diyor.Yardımsız kalkıyorum, başım dönüyor.. İçeride tansiyonumdan bahsediyorlar..Tekerlekli sandalye (hiç bu kadar mutlulukla bineceğimi düşünmezdim oysa) geliyor.

Ağlamış yüzüyle annem, başkasının yeni yaşamına sevinen insan yüzleri, az önce baba olan adam, şaşkın kocam..

Oysa ben daha yeni geldim öbür dünyadan…